,Het was producer Wiboud Burkens die mij overhaalde om een paar extra persoonlijke elementen aan mijn soloalbum toe te voegen’’ vertelt de Zuco 103 zangeres Lilian Vieira. “En dus begint de plaat, die vol bruisende sambasoul staat, met een ontroerend Braziliaans liedje dat gezongen wordt door mijn moeder Edith. En helemaal op het laatst is de stem van mijn vader, Antonio, te horen.’’
Vrijdag 28 maart staat Lilian Vieira op het podium in de Doelen.
Nooit
,,Ik kom uit een muzikale familie. Mijn moeder wilde ook zangeres worden toen ze jong was,’’ vertelt Lilian bij het begin van haar uitgebreide tournee. ,,Maar ze trouwde en mijn vader wilde niet dat ze professioneel artiest werd. Als ze thuis zong, begon ze altijd met dát liedje: ’Nunca’. Dat betekent ’nooit’. Eigenlijk een beetje een boodschap aan mijn vader, leek het. Toen ik in Brazilië was vroeg ik mijn moeder om dat lied nog eens te zingen en heb het opgenomen met mijn iPhone. Heel spontaan. We stonden onder de amandelboom en op de achtergrond hoor je de vogels.’’
Een kwart eeuw geleden kwam ze naar Nederland, Lilian Vieira. Ze studeerde aan het conservatorium in Rotterdam, zong bij de latingroep Bacán, kwam via gastoptredens met de jazzband SfeQ in contact met drummer Stefan Kruger en klavierspeler Stefan Schmidt en eind jaren negentig besloten zij als trio te gaan werken. Het resultaat was Zuco 103, een groep die op de destijds heersende loungetrend inhaakte met zogenaamde ’Brazilectro’. Relaxte elektronische muziek met een vleugje Latijns temperament. Ze werden er beroemd mee en speelden overal ter wereld.
Sambasoul
Toen Zuco in 2010 een rustpauze inlaste besloot Lilian zich weer eens aan haar vroegste muzikale passies over te geven, de sambasoul. Dat had ze in 2008 ook al eens gedaan toen ze tijdens een solotournee werk van de Braziliaanse jaren zeventig sterren Jorge Ben en Tim Maya bracht.
Dansen
,,Dat was de muziek van mijn jeugd. Ik was zeven, acht of negen en mijn grote zus en broers gingen naar feesten om te dansen. Ik mocht nog niet mee. Maar ik moest wel hun broeken verstellen en strijken. Je weet wel, van die strakke soulbroeken. Het waren de jaren zeventig. Jorge Ben mengde samba met rock en Tim Maya samba met soul. Dat was heel erg mijn muziek toen.”
,,Het belangrijkste verschil met nu is, dat ik voor mijn eigen album zelf alle liedjes heb geschreven. Géén covers. En soms met teksten over de situatie en de corruptie in Brazilië, die destijds – onder de dictatuur toen – niet mogelijk waren geweest. Toen kon je alleen maar over ’feesten’ zingen.’’
,,En als je vindt dat de foto’s op mijn soloalbum helemaal de sfeer van een oude Braziliaanse LP-hoes uit de jaren zeventig oproepen, dan kan dat kloppen. Dat was namelijk precies waar ik naar zocht.’’
