Pianist en componist Michiel Borstlap speelt piano vanaf zijn vierde. Hij vond inspiratie bij grote pianisten van de twintigste eeuw als Glenn Gould, Keith Jarrett en Herbie Hancock. In 1996 verwierf hij internationale erkenning met het winnen van de ‘Thelonious Monk/BMI Composers Award’. De onderscheiden compositie ‘Memory of enchantment’ werd opgenomen door Hancock en Wayne Shorter. Borstlap is een eclecticus die graag stoeit met fusion, jazzrock en dance op albums als ‘LiveLine’ (2000) en ‘Eldorado’ (2008) maar hij bracht ook avontuurlijke jazzplaten uit als ‘3’ (1997) en ‘Monk Vol. One’ (2008).

Borstlap: “Een van de eerste lessen die ik leerde was dat het er niet om gaat wat je speelt, maar hoe je het speelt. Het is een grote kunst om de derde van Anton Bruckner te kunnen spelen maar een nummer als ‘The girl from Ipanema’ naar je hand te zetten isminstens zo bijzonder.”

Als gastprogrammeur voor Festival Jazz International Rotterdam koos je voor het thema ‘Personal voices’ of de persoonlijke signatuur van de artiest. Wat is het verband met een aantal duo-optredens in het programma?

“Bij kleine bezettingen komt dat thema beter tot uiting en kun je goed horen wat de artiest bedoeld. Voor het spelen van duo-concerten moet je veel in huis hebben en ervaren zijn, zodat je kunt omgaan met de bewegingsvrijheid. Met twee piano’s spelen wordt bijvoorbeeld heel gauw een ongelofelijke notenbrij.”

Zelf geef je onder andere een solo-optreden.

“In 1999 speelde ik voor het eerst solo. Je kunt veel thuis bedenken en voorbereiden maar aan bevende handen van de zenuwen doe je vooraf niets. Je kunt je nergens achter verschuilen en moet vooral met jezelf aan de gang. Ik moest daar naar toe groeien.”

“Als speciale gast bij mijn optreden heb ik zangeres en songwriter Lori Lieberman gevraagd. Zij is de schrijfster van het nummer ‘Killing me softly’ waarmee zij een bijzonder iemand is in de muziekgeschiedenis.”

Je laatste album ‘SOLO 2010’ is ook geheel solo opgenomen. Hoe is deze tot stand gekomen?

“Onlangs ben ik van Amsterdam naar Nigtevegt verhuist. Ik heb nu een vrijstaand huis met studio en een eigen bootje. Ik maak iets, zet het op een ipod en luister het, al dobberend op de Vecht voor het eerst terug. Zo is ‘SOLO 2010’ gemaakt. Een technicus heeft van tevoren het geluid ingesteld en ik ben, dag in dag uit, gaan spelen en opnemen. Uit een shortlist van zo’n vijftig stukken heb ik uiteindelijk het album samengesteld.”

Op Festival Jazz International Rotterdam speel je ook met band.

‘Een groep is natuurlijk veel minder wendbaar maar er ontstaat op het podium wel een onderlinge energie die nergens mee is te vergelijken. Met Boudewijn Lucas (bas) en Erik Kooger (drums) speel ik al lang dus dat is samen lezen en schrijven. Daarnaast geeft de jonge gitarist Jerome Hol weer hele nieuwe impulsen aan ons geluid.’

Naast grote namen als Lee Konitz en Cedar Walton staan er ook een aantal jonge, aanstormende acts geprogrammeerd als Gideon van Gelder, Portico Quartet en Marzio Scholten. Hoe kijk je naar de nieuwe generatie jazzmuzikanten?

“Het goede is dat zij doen wat hun hart hen ingeeft. Toen ik indertijd tekende bij Verve werd mij veel afgeraden. Voor de markt zou het beter zijn om bijvoorbeeld mijn elektrische en akoestische muziek gescheiden te houden en daar aparte platen mee op te nemen. Bij Gideon, die ik nog les heb gegeven, is een symbiose van stijlen juist bepalend voor zijn sound.”

Daarbij spelen Europese achtergronden steeds belangrijkere rollen, naast traditionele Amerikaanse jazzstijlen. Een ontwikkeling die bij jou ook te horen is op ‘SOLO 2010’.

“Het is interessant om jazzmuziek vanuit eigen tradities te spelen. Het nauwlettend naspelen van Amerikaanse jazz is ook leuk maar meer iets voor thuis. Ik houd best van standards maar niet de hele tijd. Iemand als Simon Nabatov is bijvoorbeeld een echte geweldenaar maar kan ook heel goed traditioneel spelen. Hij doseert dat echt.”

Je hebt niet voor een hoofdrol van de piano gekozen. Groepen als Portico Quartet en AKA Moon hebben zelfs geen pianist.

“Ja, maar AKA Moon is te gek! Ze bestaan al heel lang en zijn een van de beste Europese jazztrio’s. Bij hun mis ik de piano geen moment.”

Michiel Borstlap was gastprogrammeur van Festival Jazz International Rotterdam 2010

© Mark Ritsema, Jazz International Rotterdam 2010