Op donderdag 26 mei komt de Noorse saxofonist Håkon Kornstad naar Rotterdam. Hij speelt met zijn ensemble op uitnodiging van Jazz International Rotterdam tijdens de Operadagen Rotterdam in LantarenVenster. Håkon Kornstad was al eerder te zien tijdens de operadagen. Niet toevallig, want hij wijdt zich al jaren aan zijn project Tenor Battle, een unieke interactie tussen saxofoon en operastem. 

Je speelt opera en jazz, of een combinatie. Wat hebben deze twee genres met elkaar gemeen? ‘Veel. Eerder meer dan minder. Het is maar hoe je met de muziek omgaat. Mooie melodieën, en een geluid dat je uitstraalt vanuit je ziel – als je durft – zo recht in de harten van het publiek – als zij durven. Expressie is het sleutelwoord.’

Ben je weleens bang dat mensen je muziek niet begrijpen? ‘Ik ben juist blij dat er dingen bestaan in de muzikale wereld waar je bang voor kunt zijn. Dat geeft me een rebels gevoel. Het meeste is al gedaan. Maar echt bang ben ik niet hoor. Als je eerlijk bent in wat je doet, dan zullen mensen het begrijpen.’

Want hoe reageert het publiek op jouw muziek? ‘Ik was toch wel een beetje bang in het begin. Maar nu ziet een veel breder publiek mij staan. In Noorwegen speel ik voor kleine groepen mensen jazzconcerten maar ik ben ook te zien op prime time televisie, met dezelfde muziek. Ik hoor van mensen dat ze ontroerd zijn door mijn muziek. Dan ben ik erg blij en trots hoe alles zich ontwikkeld heeft.’

Wanneer ben je op je best? ‘Als ik verlost ben van alle gedachtes en helemaal kan opgaan in het moment!’

Zijn je bandleden ook in voor opera? ‘Onze band is erg divers. Sigbjørn op de harmonium speelt van alles, ook religieuze muziek en folk. Lars op de klavecimbel is een onvervalste barokkenner en speelt desalniettemin alles van reggae en ska tot jazz en The Beatles. Per speelt de bas en is een echte improv jongen net als drummer Øyvind.  Ze staan er net zo in als ik: als er soul in de muziek zit, is er hoop.’

Wie is je grote voorbeeld uit de opera- en jazzscene? ‘Wauw, dat zijn er velen! Ik hou erg van oude gerenommeerde tenoren als Beniamino Gigli, Tito Schipa and Jussi Björling. Uit de jazz zijn dat er nog meer: Stan Getz, Sonny Rollins, maar ook de Garbarek classics. Ik ben een omnivoor.’

Hoe zien je plannen er uit voor de komende jaren op muzikaal gebied? ‘Ik wil me verder ontwikkelen als zanger. Mijn repertoire wil ik verder uitbreiden en ook technisch beter worden. Als zanger moet ik steviger in mijn schoenen komen te staan en meer in balans zijn zodat ik het kan combineren met de voortgang die ik maak als saxofonist. Er is dus genoeg te doen. Volle kracht vooruit!’

Vorig jaar won je de Buddy-prijs. Wat betekende dat voor jou? ‘Het is gewoon een hele eer zo’n prijs te winnen. De Buddy-prijs is de meest prestigieuze jazzprijs in Noorwegen en wordt ieder jaar uitgereikt aan één jazzmusicus. Ik ben er erg trots op. Ik voel me zo welkom in de jazzwereld.’

Hoe ziet je werkdag eruit? Maak je iedere dag opnames, schrijf je veel en geef je les? ‘Ik moet toegeven dat mijn werkdagen prachtig chaotisch verlopen. Ik schrijf wat, ik probeer iedere dag te oefenen als er geen concerten zijn of een dagje vrij ben. Lesgeven doe ik op dit moment niet en opnames maken doe ik alleen als een stuk echt af is.’

Hoe komt een nieuw album tot stand? ‘Het begint altijd met een idee in mijn hoofd. Die ideeën komen dan samen in de studio, maar stukken ontwikkelen zich ook als ik op tournee ben. Daarna neem ik het op. Je ziet, het gaat op verschillende manieren.’

Als je een nieuw stuk schrijft, wanneer is het dan af? ‘Ik schrijf geen stukken. Mijn solowerk gaat echt over improviseren. Sommige patronen of melodieën overleven het proces en worden dan liedjes. Voor mijn ensemble schrijf ik niets. We arrangeren oud materiaal: opera’s, liederen en barokmuziek.’

Wat is je missie? ‘Jazz betekent voor mij het combineren van geluid. Door dat te doen creëer ik nieuwe indrukken. De improvisaties zijn het cement. Dat wil ik blijven doen. En natuurlijk wil ik daar mensen mee raken, van allerlei pluimage. Niet alleen de geeks.’

A true rebel is blind to genres. Håkon Kornstad had an international career as a jazz saxophonist. Then he discovered that he had a voice. Three years later he is now juggling his jazz musicianship with an upcoming operatic career. Bron: Youtube