In Onderhuids, een project bedacht en gecöordineerd door muziekjournalist Tim Sprangers, duiken we in de muzikant. We zijn nieuwsgierig naar de persoon achter het werk. Naar de motivatie en gedachten. Wat gebeurt er in het creëren van de creatie? Wat is er gesneuveld? Is er iets afgesproken? Wat heeft de muzikant ondergaan?
Dat gebeurt conventioneel in interviews via de vraag-antwoord methode, maar in deze rubriek geven we de maker alle ruimte, zonder concrete interventie van een journalist. Muzikanten kiezen zelf hoe ze zich willen uiten.
‘Oeij , je pakt me net bij mijn lurven nu ik sinds twee dagen op fokking facebook zit… Ik zit nu dus juist in de vluchtigheid verstrikt ..’ mailde Anton met de vraag om iets bij te dragen. Maar hij ging aan de slag en zette iets op papier. Met moeite trouwens. De muziek is het verhaal, zo liet hij weten. En dat is natuurlijk ook het allerbelangrijkste. Kijk en luister daarom vooral naar zijn portfolio op youtube en de soundcloud. En de fijne korte documentaite over de Ploctones. Antons muziek moet je vooral zien, horen en voelen.
Anton Goudsmit
Jeeeh, ik laat me inspireren door de mensen om me heen en dat zijn bijna alleen maar heel erg creatieve mensen dus ik raak niet uitgeput. Dat is ook het gave aan de ploctones omdat we elkaar inspireren en we weten dat we met iets bijzonders en oorspronkelijks bezig zijn.
Qua cd, we hebben gewoon eens een keertje de tijd genomen, namelijk vier dagen studio in plaats van anderhalve dag. Dat maakte al heel erg veel uit want de sfeer was daardoor goed en relaxed.
Ja, dat is de realiteit, als je dag in dag uit met muziek bezig bent valt er weinig over te zeggen. Ik sta ook altijd een beetje sceptisch ten opzichte van verhalen rondom muzikale processen, dat komt altijd eenn beetje ijdel over op mij. Maar hier dan een poging tot wat aanvullend tekstueel materiaal. De band is ontstaan omdat ik lang geleden van de VPRO een compositie-opdracht kreeg en mijn kans schoon zag om de in mijn ogen leukste musici bij mekaar te vragen. Ik heb onder andere vrij lastige groovejes en niet altijd voor de hand liggende harmonische progressies en ideetjes. Dus alleen maar leuk en enthousiast was niet genoeg, het moesten ook beesten op hun instrument zijn…Vandaar Martijn (Vink) en Jeroen (Vierdag). Met Efraïm ben ik soort van opgegroeid. In onze studietijd kwamen we altijd wel weer samen terecht in een of ander ensemble. Wij ademen nu zo’n beetje synchroon zeg maar.
Maar… ik heb het gevoel dat we een grote sprong voorwaarts hebben gemaakt, omdat we nu allemaal het gevoel hebben dat we kunnen spelen zoals we willen. We hebben meer balans gevonden in het samenspelen. De ballonnetjes zijn leeggelopen of zoiets… Het samenspel voelt nu heel natuurlijk en bevredigend. We hebben ook echt zin in de tour.
Tuurlijk vinden we het gaaf als iedereen de ploctones digt en we doen ook ons best, maar het gaat om de muziek en hoe het voelt op het podium. We zijn in ieder geval alle vier wars van elke vorm van sleur en we arrangeren dus ook niet strak, maken eigenlijk nauwelijks setlijstjes. Als we dat wel doen, laten we de ruimte voor expressie en improvisatie heel groot. En meestal houden we ons ook niet aan de setlijst omdat we altijd wel op andere ideeën komen tijdens het concert. Natuurlijk doen we ook dingen om brood op de plank te krijgen, maar voor ons heeft dit bandje een ander plekje gekregen in ons muzikale leven.
De gitaar begon naar mij te knipogen toen ik een jaartje of twaalf was. Het was erg duidelijk dat dat mij dat verreweg het leukst leek om te doen. Dat stond toen nog los van beroepskeuzes enzo: ik ging eerst rechten studeren en had het moeilijk.
Nota bene! De eenvoud van enkel afgerekend kunnen worden op wat je doet met een stuk hout met wat snaren daarop was voor mij een ware bevrijding en gaf mij het gevoel dat ik de juiste wijze had gevonden mij maatschappelijk te kunnen verantwoorden…
Maar zie daar wat er van komt. Tegenwoordig moet je toch ook kunnen lullen, typen, zakenman zijn, popi jopi in de multimedia, netwerken etc… etc…. pfffft… Geef mij maar een bankstelletje en een gitaartje en ik ben volmaakt gelukkig. En kijk wat het mij heeft opgeleverd: ik mag spelen met jongens als Efraïm, Martijn en Jeroen. Das pas mooi…
Privé gaat ook alles goed maar dat gaat niemand een reet aan…;-) Verder heb ik zo mijn zelfbedachte religieus-achtige ritueeltjes en ben ik dankbaar dat ik een paar rondjes om de zon mag meedraaien en dat ik alleen maar mensen om me heen heb waar ik van hou. bup snotter.
