In Onderhuids: Jazz vanuit de maker, een project bedacht en gecöordineerd door muziekjournalist Tim Sprangers, duiken we in de muzikant. We zijn nieuwsgierig naar de persoon achter het werk. Naar de motivatie en gedachten. Wat gebeurt er in het creëren van de creatie? Wat is er gesneuveld? Is er iets afgesproken? Wat heeft de muzikant ondergaan?

Dat gebeurt conventioneel in interviews via de vraag-antwoord methode, maar in deze rubriek geven we de maker alle ruimte, zonder concrete interventie van een journalist. Muzikanten kiezen zelf hoe ze zich willen uiten.

Het ontstaan van Oliver’s Cinema

Vroeger vond ik het instrument accordeon verschrikkelijk. Een lelijke kitschklank en de muziek die erop gespeeld werd was voor mij inherent aan de Kermisklanten, hoempa hoempa muziek, walsen voor oude vandagen en circusperikelen. Kortom, ook muziek waar ik totaal niet van hield.

Maar ja, ontwikkeling gaat gestaag door en opeens vind je er wat anders van. Na jaren en jaren muziekstudie wel te verstaan. Je smaakpapillen veranderen. Net als karnemelk, olijven en tomaten. Dat was ook zoiets vroeger als kind. Heel vies, en opeens, dan lust je het. Na gedegen opvoeding overigens. Elke keer weer een klein stukje proberen.

Vroeger vond ik het instrument accordeon verschrikkelijk. Een lelijke kitschklank en de muziek die erop gespeeld werd was voor mij inherent aan de Kermisklanten, hoempa hoempa muziek, walsen voor oude vandagen en circusperikelen.

Overigens wordt mijn instrument ook door legio mensen als afschuwelijk ervaren. Maar dat is weer een ander verhaal. Hoog, hard, schel en lelijk, militairistisch. De Gebroeders Brouwer, Willy Schobben, Marty en alle mannen met hun gouden trompet die van ‘Il Silencio’ tot ‘O mein Pappa’ speelden. Vroeger vond ik dat juist mooi, maar nu niet meer. Ja, het leven der smaken kan zich waarlijk gecompliceerd aandienen beste lezers.

Maar nu even terug naar de accordeon. Op zoek naar een geschikte kandidaat raakte ik verzeilt in België. In het plaatsje Rijckevorsel wel te verstaan. Na het concert aldaar dronk ik een pintje aan de bar en in deze gegoede Belgische sfeer kwam het accordeon vraagstuk weer naar boven. Goh jongens, loopt hier in België iemand rond die bij mij past? A wel….natuurlijk….. dan moet ge den Tuur bellen. Er werd subiet een cd opgezet en wonderschone improvisaties van Tuur Florizoone bereikten mijn oren.

Na het concert aldaar dronk ik een pintje aan de bar en in deze gegoede Belgische sfeer kwam het accordeon vraagstuk weer naar boven.

Meteen gebeld en een afspraak gemaakt met Tuur. Zo gaat dat in muziekland. En het was of ik mijn broer ontmoette. Zo makkelijk zeg maar dat de handschoen paste. Vanaf dat moment gingen wij als muzikaal duo vele optredens doen.

Nu is net zoals de accordeon het instrument cello een instrument waar ik helemaal verliefd op ben. Ik vind het een heel slank en sensueel instrument. De cello kan de functie van een bas overnemen, maar klinkt veel lichter. Een melodie, gestreken op cello…..prachtig,  zwaarder als een altviool, maar steeds nog heel lenig, parmant. Nu ben ik behalve dat ik fan ben van het instrument ook fan van iemand die het prachtig speelt. Hij kent zijn klassiekers op het instrument, plukt als een jazzvirtuoos, en strijkt als een prins, gebruikt electriek. Hij komt uit buurland Duitsland en heet Jörg Brinkmann.

Nu is net zoals de accordeon het instrument cello een instrument waar ik helemaal verliefd op ben. Ik vind het een heel slank en sensueel instrument. De cello kan de functie van een bas overnemen, maar klinkt veel lichter.

Wat niet meer uit mijn gedachten ging was dat Tuur Jörg zou moeten ontmoeten. DAT zou wel een hele bijzondere magie geven.

De eerste gelegenheid die zich voordeed was een concert in een prachtig natuurtheater in het Brabantse Kersouwe. Hoe gaat nu eigenlijk zoiets? Welnu, ieder neemt bladmuziek mee, je repeteert twee uur ter plekke en gaat daarna een concert geven. Op het scherpst van de snede kom je achter vele dingen in het leven.

Tuur bracht muziek mee die hij geschreven had voor een documentaire over mosselen. Het hoofdthema hieruit l’Amour des Moules. Jörg had de Fellini’s Waltz meegenomen en mijn bijdrage bestond uit muziek die ik voor Majesteit had gecomponeerd, en de thema’s uit de films Rosemary’s Baby en Cinema Paradiso. Zonder daarover van te voren afspraken te hebben gemaakt kwam dat allemaal zomaar bij elkaar. Een groot cadeau, evenals het optreden wat fantastisch liep. Ik had er ter plekke nog een broer bijJ Na dit hartverwarmende optreden was er een nieuw trio geboren.

Voor een naam ging ik na lang brainstormen zomaar eens kijken op anagrammen van mij naam. En zo, waarde lezers, viel deze prachtige naam mij toe. Inderdaad, weer een groot cadeau…..Oliver ’s Cinema is inderdaad Eric Vloeimans. 

Eric Vloeimans

> Eric Vloeimans – Olivers Cinema. Vrijdag 27/9, 20.30 in de Doelen (Uitverkocht)

> Eric Vloeimans 50! Serie rondom Eric Vloeimans in de Doelen.