De Amerikaanse tenorsaxofonist James Brandon Lewis laat in zijn muziek de rauwe werkelijkheid weerklinken. Zijn nieuwste album No Filter brengt hem weer een stapje dichter bij ‘de meest vertrouwde versie van zichzelf’. Je kunt maar beter heel duidelijk zijn over wie je bent en wat je doet.
Twee jaar geleden kon het Nederlandse publiek voor het eerst kennismaken met James Brandon Lewis tijdens Festival Jazz International Rotterdam. In een bomvolle bioscoopzaal van LantarenVenster stortte de jonge saxofonist klare noten uit over het publiek. Lewis’ beukende trio liet er geen gras over groeien. Rauw en recht voor z’n raap.
Op zijn nieuwe album No Filter raast hij voort. Ondanks dat het label OkeH zijn contract niet verlengde kwam het er toch, onder eigen beheer. “Dit was het moment” zegt Lewis. “Mijn vader zei nog tegen me ‘wacht nou maar even, je hebt net twee albums uitgebracht. Gun het publiek de tijd ze te leren kennen.’ Maar zo werk ik niet. Als het moet dan moet het.”
Lewis is geen twijfelaar “want er is zoveel te ontdekken.” Dat bijvoorbeeld hip-hop een onderdeel uitmaakt van zijn muziek heeft niet perse een betekenis in zijn muziek. “Ik ben ermee opgegroeid, hip-hop is een afspiegeling van mijn jeugd. Ik luisterde niet veel naar het genre, maar mijn broer deed dat wel. Die muziek gaat veelal over mijn generatie, ik zie het als onderdeel van mijn ervaringen. Volg ik dan een soort trend? Zeker niet. Het zit in ons.”
Een container, noemt Lewis zijn nieuwste album. “Ik wilde mijn trio vastleggen, documenteren. We zijn nu vijf jaar samen en ik kreeg steeds weer nieuwe ideeën. Vrije improvisaties, een meer open geluid, het is mijn beste album tot nu toe.”
De hele ontwikkeling die muziek doormaakt noemt hij “een prachtig continuüm”, maar is zeker geen visie op de toekomst. Wie zal het weten? De kwaliteit van communicatie is wat kunst goed maakt. “De vraag die telt is: hoe kan ik mijn ideeën zo helder mogelijk uiten.”
